ಕವನ - ಗೃಹಿಣಿಯ ಸ್ವಗತ

ನನಗೆ ಹೆಸರಿಲ್ಲ . . . . ಬರೀ ಪಾತ್ರಗಳು . . .

ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚುವ ಮೊದಲೇ

ಮದುವೆಯ ಸಂಕೋಲೆ,

ತೌರ ನಂಟ ಕಳಚಿ, ಹೊಸ ಬಂಧಗಳಲಿ

ನನ್ನವರ ಹುಡುಕುವ ಒತ್ತು;

ಕೈಹಿಡಿದವನ ಮನವರಿವ ಮುನ್ನ

ಕೈಗೆರಡು ಕಂದಮ್ಮಗಳು

ಮನೆಯ ನಿತ್ಯ ದಿನಚರಿ ಆರಂಭ,

ಅಂತ್ಯ, ಎಲ್ಲಾ ನನ್ನಿಂದಲೆ;

ಆದರೆ . . . . ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿಯುವುದು ಬರೀ ತಂಗಳನ್ನ,

ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚದಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಗರಿಗಳಿಲ್ಲ,

ನನ್ನವರ ಗೆಲುವು ನನ್ನದೆಂಬ ಹೆಮ್ಮೆ

ಆದರೆ . . . ನನ್ನ ಸೋಲು ಕೇವಲ ನನ್ನದೇ;

‘ನಾನು ದುಡಿಯಲೇ ಹೊರಗೆ?’ ಎಂದರೆ,

‘ನಿನಗೇಕೆ ಊರ ಉಸಾಬರಿ, ಮನೆ

ಸಂಭಾಳಿಸು, ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ,

ಲೌಕಿಕ ವಿಚಾರದಡಿ ತುಟಿ ತೆರೆದರೆ,

ನಿನಗೆ ಪ್ರಪಂಚ ಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲ,

ಹೆಂಗಸರ ಬುದ್ಧಿ ಮೊಣಕಾಲ ಕೆಳಗೆ, ಸುಮ್ಮನಿರು;

ಅವಕಾಶ ಬೇಕು ನನಗೆ ಜಗವರಿಯಲು,

ಎರಡು ಮಾತಾಡಲು,

ಅದಿಲ್ಲದೆ ತೋರಿಸಲು ಬರೀ ಸೀರೆ ಆಭರಣಗಳು,

ಗಂಡನ ದಾಹ ತೀರಿದರೂ ನನ್ನ ಅತೃಪ್ತ

ಬಯಕೆಗಳು ನಿರಂತರ ಸುಪ್ತ,

ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳ ಹೇಳಿಕೊಂಡವರ್ಯಾರು?

ನನ್ನ ಸೋಲಿಗೆ ಬೈಗುಳದ ಸುರಿಮಳೆ,

ಆದರೆ . . . ಹೊರಗಿನ ಜಂಜಾಟಕ್ಕೆ ಬೇಕು

ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನ;

ಸಂಬಳ ರಜೆ ನನಗನ್ವಯವಿಲ್ಲ;

ಒಂದು ಧನ್ಯವಾದವೂ ಇಲ್ಲ, ಕೊನೆಗೆ

ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಜಗದ ಕಿರೀಟ ತೊಟ್ಟ

ಪುರುಷನ ಹಿಂದೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ನಿಟ್ಟುಸಿರು,

ತ್ಯಾಗಗಳಿರಬಹುದಲ್ಲವೇ?

ಲೋಕವಿಟ್ಟ ಹೆಸರು ‘ಆದರ್ಶ ಗೃಹಿಣಿ’

ನಡೆದ ದಾರಿ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ . . . . ಬರೀ ಸೊನ್ನೆ. .

-     ಜ್ಯೋತಿ